ေခတ္ေပၚကဗ်ာလမ္း

ေနမေကာင္းလို႔လူနာေမးေနရာကေန ေဆးလိပ္နဲ႔အရက္ေတြမေသာက္နဲ႔ေတာ့လို႔
မွာေနရာကေန သူတို႔နဲ႔မေပါင္းနဲ႔ေတာ့လို႔ေျပာေနရာကေန အစာေတာ့စားမွ
ျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ဆိုေနရာကေန မသက္သာရင္ေဆးခန္းသြားျဖစ္ေအာင္သြားလို႔
တြန္းေနရာကေန နင္လည္းေပ်ာ္ေအာင္ေနပါလို႔ ပို႔ေနရာကေန။

အျပင္စာေတြမစားနဲ႔လို႔ ေ၀ေနရာကေန ဘယ္ကေနဘယ္လိုစျဖစ္တာလဲလို႔
ေတာက္ေနရာကေန ဗိုက္မေကာင္းရင္ဆန္ျပဳတ္ပဲေသာက္ေလလို႔ က်ေနရာကေန
ဒီလိုဆက္သြားရင္အသက္တိုလိမ့္မယ္လို႔ ေဆြးေနရာကေန အစာမရိွရင္ပိုဆိုးမွာေပါ့
လို႔ ေရးေနရာကေန အဲ့ဒီကေန... ။

အဲ့ဒီကေန ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ပန္းျခံေတြဆက္မလာဘူး ေရာင္စံုပူေပါင္းေတြဆက္မလာဘူး
ပရိတ္သတ္လက္ခုပ္သံေတြဆက္မလာဘူး မနက္ျဖန္ေတးသံေတြ ဆက္မလာဘူး။

ေခ်ာကလက္ေတြဆက္မလာဘူး ေမႊးပြ၀က္၀ံရုပ္ကေလးေတြဆက္မလာဘူး ရင္မွာ
ငါမင္းတစ္ေယာက္တည္းေတြဆက္မလာဘူး ရွင့္စိတ္ကူးေတြၾကားမွာကၽြန္မကူးခတ္ခ်င္
ေတြဆက္မလာဘူး အဲ့ဒီတုန္းကအခ်ိန္ေလးေတြကိုသတိရလိုက္တာကြယ္ေတြ
ဆက္မလာဘူး မင္းအတြက္ကိုယ္ၾကိဳးစားေနတယ္ေတြဆက္မလာဘူး အတူေနၾက
ရေအာင္ေနာ္ေတြဆက္မလာဘူး ရွင္လည္းစိတ္ေလ်ာ့ကၽြန္မလည္းလိမၼာေတာ့မယ္
ေတြဆက္မလာဘူး စကားပန္းေတြကိုခုထိကၽြန္မခ်စ္ေနတုန္းပဲေတြဆက္မလာဘူး
အရင္လိုဆိုင္ကယ္ေလးေမာင္းျပီး ေလွ်ာက္လည္ရေအာင္ေတြ ဆက္မလာဘူး
ကိုထြန္းဆိုင္မွာ ဒီလိုေျပာခဲ့တာေပါ့ကြာေတြဆက္မလာဘူး ငါ့အေၾကာင္းစိုးျမင့္သိန္းတို႔
အသိဆံုးပါေတြဆက္မလာဘူး ေသာက္ေရခြက္ေတြအျမဲေဆးေၾကာသန္႔စင္ထားတဲ့အိမ္ေတြ
ဆက္မလာဘူး ဘုရားသြားေက်ာင္းသြား ငါးကေလးငွက္ကေလးလႊတ္ရေအာင္ေတြ
ဆက္မလာဘူး သစ္သားတံခါး၊၀ါးပက္လက္ကုလားထိုင္နဲ႔စံပယ္ရံုျခံေတြဆက္မလာဘူး
ေခါင္းေလာင္းသံထီးရိပ္မွာ ေအးရာေအးေၾကာင္းေတြဆက္မလာဘူး ေအးစက္သြားတဲ့
ငါ့နွလံုးသား မင္းနဲ႔ေတြ႕မွနိုးလာတယ္ေတြဆက္မလာဘူး အခ်စ္နဲ႔ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္မယ္
ေတြ ဆက္မလာဘူး။

အဲ့ဒီကေန... ဘာမွ ဆက္မလာဘူး။

နင့္အစားငါရွက္လို႔ပါလို႔ ေျပာေနရာကေန ကၽြန္မဒီ့ထက္မခံစားနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔
ဖြင့္ေနရာကေန ကိုယ္ယူက်ံဳးမရျဖစ္လို႔ပါကြာလို႔ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲေနရာကေန။

ပုိင္မင္းေဆြ
(၅ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၁)
၂ နာရီ ၁၈ ေန႔လည္။

မင္းလာနားပံုကမယံုႏိုင္စရာ
တိုးတိတ္ညင္သာလြန္းရဲ႕
ရႈခင္းမဲ့ျပတင္းေပါက္အေသထဲ
မင့္ရဲရင့္ဖ်တ္လတ္ေတာင္ပံခတ္သံနဲ႔
အမွန္ေတြဟာသက္၀င္လင္းျပက္လို႔

ငွက္ကေလး…
မင္းဟာ ကမၻာဦးဂူနံရံမွာ
ငါေရးျခစ္ခဲ့တဲ့ သိစိတ္မဲ့ပန္းခ်ီကား
အလင္းကန္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြရဲ႕တံခါးကို
မင္းရင္ထဲကသီခ်င္းစာသားနဲ႔ ဖြင့္ခဲ့တယ္…
အရႈံးမဟုတ္ဘူး ငွက္ကေလး…

ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ
ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာရဲ႕ ထိုးျမဲလက္မွတ္ပါ
မင္းပ်ံသန္းသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ
ငါဟာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာခ်စ္ခဲ့တယ္…
ငါဟာျငိမ္းခ်မ္းစြာ…

ငါဟာ…
ငွက္ကေလး…
မင္းစေတးခဲ့တဲ့ေတာင္ပံေတြရဲ႕ တံစက္ျမိတ္မွာ
ငါ့အေမွာင္စိတ္ေသြးတိတ္ခဲ့ေပါ့
မေရရာသူေတြရဲ႕ စကားမွာေတာ့
မင္း ပ်ံသန္းေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ျပီတဲ့
ရင္ထဲကိုလာနားတဲ့ ငွက္ဆိုတာ
တစ္သက္လံုးေပ်ာက္ပ်က္ဖို႔ ပ်ံသန္းမွာ မဟုတ္ဘူး
ငါ အဲဒီလို ယံုၾကည္ဖြဲ႔ဆိုခဲ့တယ္ ။ ။

မင္းစိုးရာ
၂၀၀၅၊ ႐ုပ္႐ွင္သစၥာမဂၢဇင္း။

မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ မင္းစိုးရာ ရဲ႕ ငွက္ကေလးပါ။ ခင္ဗ်ားရင္ထဲကို သူ ပ်ံသန္းလာရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္ နံရံေတြကိုေတာ့ သူ ျဖတ္သန္း သြားခဲ့တယ္။

လူတစ္ေယာက္မွာ
သူ႔အေၾကာင္း ဒ႑ာရီတစ္ခု
ရွိသင့္တယ္မဟုတ္လား။

အရာရာဟာ
ေျမၾကီးေပၚတုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ေရးျခစ္ထားသလို
ျဖစ္လြယ္ ပ်က္လြယ္ေတြခ်ည္းပါပဲကြယ္။

မင္းတစ္ဘဝလံုး ေၾကကြဲက်န္ရစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း အဆံုးမစီရင္ရဲ
ဒါဆို
ေသနတ္ေၿပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း
ခလုပ္ႏွိပ္မိတဲ့လူတစ္ေယာက္လို႔
လူေတြ ၿပက္ရယ္ျပဳ က်န္ရစ္ၾကမွွာေပါ့
ငါ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးကို ငါလုပ္မၿပီးေသးသမွ်
ဘယ္အရာေပၚမွာမွ
ငါ့ကိုယ္ငါ မပံုခဲ့ႏိုင္ဘူး။

ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႔
ေနမင္းၾကီးကို တစ္ၾကိမ္ပတ္ရတယ္။

တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးေရ
သည္တစ္ညေနခင္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
အေကာင္းအတုိင္း ထင္က်န္ရစ္ဖုိ႔
ေတာင့္ခံထားရသူပါ။

ငါက ဂ်ဴးလိယက္ဆီဆာလိုပဲ
ကို္ယ့္ရန္သူေတြရဲ႕ စာရင္းကို မွတ္မထားတတ္ဘူး။

ကိုယ့္နာမည္ဘယ္သူတုန္းရယ္လို႔
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေမးရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့
ေသနတ္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္မိျပန္ရဲ႕။

မင္းဖို႔ ဒ႑ာရီတစ္ခုေပါ့ကြယ္။ ။

ပုိင္စုိးေ၀
ဒီဇင္ဘာ ၉၇ ကလ်ာမဂၢဇင္း။

သူမဟာ ပင္လယ္
လႈပ္ရွားတယ္၊ ရွင္သန္တယ္၊ စီးဆင္းတယ္
သူမဟာ ပင္လယ္
ငါ့ကို ငါးေတြေပးတယ္
ငါ့ကို ပုလဲေတြေပးတယ္
ငါ့ကို ဒ႑ာရီထဲက ေက်ာက္တုံးေတြေပးတယ္
ငါ့ကို သေဘာၤပ်က္ေတြေပးတယ္
ငါ့ကို ပင္လယ္ဓားျပအ႐ုိးစုေတြေပးတယ္
ေရႊဒဂၤါးလည္း နည္းနည္းေပးတယ္။
သူမဟာ ပင္လယ္
ငါ့ကို လူးလာစုန္ဆန္ကူးခတ္ေစတယ္။
ရဲဝ့ံေစတယ္။
နယ္ေျမသစ္ေတြဆီ ေရာက္ရွိေစတယ္။
သူမဟာ ပင္လယ္
တစ္ေန႔မွာငါ့ကို နစ္ျမဳပ္ေစတယ္
သူ႔ရဲ႕နက္႐ႈိင္းတဲ့ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္မွာ။
သူမဟာ ပင္လယ္
ငါ့ကို အၿမဲ သိမ္ဆည္းထားေလတယ္။

ေနမ်ိဳး
အမွတ္ ၆၊ ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း။

ဇာတ္လမ္းဟာ အခန္းဆီ ေကြ႕လာျပီ
အခန္းထဲမွာ ပထမေတာ့ ဘာမွမသိေသးတဲ့ ငါ
ဒူးနန္႔လို႔ စီးကရက္ကေလး ေအးေအးလူလူ ဖြာလို႔။

ေၾကကြဲျခင္းေရတံခြန္ဟာ တေ၀ါေ၀ါ ျပိဳက်လာတယ္
ဇာတ္လမ္းထဲက အျဖစ္အပ်က္ဟာ တျဖည္းျဖည္းကုန္းထလာတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ကို ဟိုးေရွ႕က ေဘာလံုးကြင္းဆီ
ကၽြန္ေတာ္ ကန္ထုတ္လိုက္တယ္
အျဖစ္အပ်က္ကို စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕နဲ႔အတူ မႈတ္ထုတ္တယ္
အျဖစ္အပ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အနားက တစ္စက္မွ မခြာဘူး
အျဖစ္အပ်က္ဟာ အေရျပားေပၚ တြားသြားတက္လာ
အသားထဲေဖာက္၀င္ ေသြးေၾကာထဲအျမီးတနန္႔နန္႔လွ်ာက္သြား
ယားယံမႈဟာ ေနရာအနွံ႔အျပား ျဖစ္ပြားလို႔
ငါ့စိတ္အား ခ်ည္ထားလိုက္ျဖည္ထားလိုက္ ပြေယာင္းလို႔
အလိုမတူက်ိဳးေၾက ေမ်ာ.....ေန........ျပီး
အထိတ္တလန္႔ အိပ္မက္ကနိုးလာသူလို စမ္းၾကည့္
(အံ့ၾသစရာ) အျဖစ္အပ်က္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရိွေတာ့ဘူး
ဒါဟုတ္ရဲ႕လား ထိုင္ေနရာကဆတ္ကနဲထတယ္ ထေနရာက
ျဖတ္ကနဲျပန္ထုိင္တယ္ ဒီဖက္ထိပ္ေရာက္လာေတာ့ ဟိုဖက္ထိပ္သို႔
ျပန္ေလွ်ာက္တယ္ ဂနာမျငိမ္ ၃မိနစ္တစ္ၾကိမ္ ေတာက္ေခါက္
နံရံမွာ ပန္းခ်ီကားအစား ဓားတစ္ေခ်ာင္း ေျပာင္းခ်ိတ္လိုက္တယ္
ၾကည့္စမ္း အျဖစ္အပ်က္ဟာ မ်က္နွာက်က္ကေန
အံု႔ဆုိင္းေနတဲ့ ပလပ္ေပါက္ေတြထဲကေန
အတင္း စြတ္ရြတ္တိုး၀င္လာျပန္ျပီ
ကိုယ့္ဖက္က အသင့္ထုတ္ထားတဲ့ ဓားနဲ႔ ခုခံတယ္
ျဖဳတ္ထားတဲ့ ေထာက္နဲ႔ သိမ္း႐ိုက္တယ္
ၾကမ္းေပၚပံုက်သြားရာက တြန္႔လိမ္ထကာ
ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚတက္လာဖုိ႔ ၾကိဳးစား
သူ႔လွ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ့္သိစိတ္ေဘာ္ဒီေပၚမွာ ေရြ႕လ်ားေနတယ္
နားထဲကေန၀င္ ေခၽြးေပါက္ေတြထဲကေနထြက္
စိတ္တိုင္းက်ဖြင့္ေဖာက္ တစက္စက္ယိုစီး
အရသာမရိွေတာ့တဲ့ အပိုင္း ျပီးေနာက္
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ အခန္းတစ္ခုသာ ေငါထြက္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ပိုင္မင္းေဆြ
(၂ ဇန္န၀ါရီ၂၀၁၁)
၂း၁၂ ေန႔လည္။

* ၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာကစကာ ၂၀၁၀ တစ္နွစ္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို စားေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ခ်ေရးၾကည့္တယ္။ ၂၀၁၁ အတြက္ ပထမဆံုးေရးဖြဲ႕ျဖစ္မယ့္ ကဗ်ာကို ၾကည္နူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမယ့္လည္း...... ။

ပိုင္မင္းေဆြ
မနက္ ၁၀နာရီ ၃၉ မိနစ္
၇ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၁။